De eerste keer dat ik een macaron van de Franse patissier Pierre Hermé proefde, zal ik nooit meer vergeten. Het was een jaar of zestien geleden en de timing had niet beter gekund: Hermé had net zijn eerste winkel in Parijs geopend en ik was net begonnen met schrijven over eten.
Zijn macarons waren niet alleen perfect gebakken (het eiwit in eerste instantie licht krokant, maar daarna lekker chewy), maar ook baanbrekend qua smaken. Hermé combineerde frambozen met rozen, kastanje met groene thee, en abrikozen met saffraan.
Mede dankzij hem veroverden de Franse koekjes de afgelopen jaren de hele wereld – ook Nederland. Moest je bij ons tien jaar geleden nog stad en land af voor macarons, inmiddels is er sprake van een overkill: bijna elke patissier verkoopt ze, iedere blogger heeft er wel een stukje aan gewijd en elk toprestaurant heeft ze een keer bij de koffie geserveerd.
Er zijn pennen met macarons, bikini’s met macarons, telefoonhoesjes met macarons en zelfs kerstballen in de vorm van macarons. Eerlijk is eerlijk: van die laatste heb ik een doos op zolder staan, maar verder kan ik geen macaron meer zien.
Gelukkig is er een nieuwe rijzende ster in de patisseriewereld: chouquettes. Deze Franse gesuikerde soesjes hebben niets te maken met die kleffe met mierzoete room gevulde fabrieksdingen die je vroeger op de verjaardag van je oudtante kreeg.
Chouquettes zijn luchtige, lichtzoete wolkjes van geluk. In de simpelste en lekkerste vorm zijn ze ongevuld, en alleen bedekt met wat parelsuiker. Ze zijn niet alleen stukken makkelijker en goedkoper te maken dan macarons, maar ook vele malen minder zwaar. Sterker nog, een chouquette is de lekkerste hap lucht die je ooit zult proeven.
Daarom ben ik ook zo blij dat ze eindelijk in Nederland aan het inburgeren zijn. Ik zie ze de laatste tijd steeds vaker op culinaire blogs opduiken. Daarnaast zijn ze – in elk geval in Amsterdam – redelijk goed verkrijgbaar. Bij Le Fournil de Sébastien op het Olympiaplein bijvoorbeeld. Of bij My Little Patisserie in De Pijp. En nu maar hopen dat er snel meer plekken volgen.
Aan mij zal het zeker niet liggen, want ik blijf over chouquettes schrijven tot ik een ons weeg – en dat kan na al die jaren macarons wel even duren.
Deze column is eerder gepubliceerd in Het Parool