Vaste prik zodra ik de Thalys uitstap: eerst de geraniums in de bloembakken voor mijn raam reanimeren en daarna minstens een half uur boodschappen doen in de Rue des Martyrs.
Mocht je daar nog nooit zijn geweest: dat is heel luilekkerland gebundeld in een straat. De kaasboeren verkopen alleen de crème de la crème van de Franse kazen, de groentewinkels lijken er een wedstrijd van te maken om hun waar zo mooi mogelijk uit te stallen, de viswinkels hebben uitsluitend de mooiste oesters, en dan zijn er ook nog een stuk of twaalf bakkers en patissiers. Twaalf. In één straat.
Nou kan ik sowieso eindeloos wegdromen bij etalages van banketbakkers, maar in Parijs wordt dat met de dag leuker. Dat komt doordat je steeds vaker in één oogopslag kunt zien welke maand van het jaar het is.
Pierre Hermé heeft uitsluitend in de winter macarons van kastanje, toppatissier Cédric Grolet introduceerde in september het mooiste hazelnootgebakje ooit, en bij Sébastien Gaudard in mijn eerdergenoemde lievelingsstraat staan in juni kersentaartjes voor het raam, in augustus cakejes met mirabellen en in september gebakjes met vijgen.
Dat deze patissiers volop gebruik maken van seizoensproducten lijkt misschien de normaalste zaak van de wereld, maar bij Amsterdamse banketbakkers is die trend helaas nog ver te zoeken.
Ga maar eens naar de beste adressen van de stad. Tout in de Maasstraat geeft weliswaar al tijden voorzichtig het voorbeeld door elke maand andere smaken macarons aan te bieden, maar daar is veel mee gezegd. Want zelfs Pompadour verkoopt het hele jaar door aardbeientaart, óók als het min drie is. Best raar. Een chef-kok die in december aardbeien serveert, wordt keihard uitgelachen, maar een banketbakker mag de regels van de seizoenen blijkbaar gewoon aan zijn laars lappen.
Hoog tijd voor verandering, vind ik. Helaas lijkt die nog ver weg. Holtkamp introduceerde vorig jaar een stoofperentaart die zo heerlijk was dat ik me de hele zomer heb verheugd op de herfst. Maar blijkbaar was ik de enige, want vorige week werd me tot mijn grote verdriet verteld dat de stoofperentaart niet terugkomt.
Even overwoog ik mijn teleurstelling weg te eten met een punt bavarois, maar die was gemaakt van zwarte bessen. Zonde, want hij was veel lekkerder geweest met kastanjes. Bovendien zijn die in het seizoen – vraag maar aan de Parijse patissiers.
Deze column is eerder verschenen in Het Parool